پرخوری عصبی یک اختلال جدی خوردن است که با پرخوری و به دنبال آن رفتارهای پاکسازی مانند استفراغ خودساخته یا ورزش بیش از حد مشخص می شود. اگر دوستی دارید که با پرخوری عصبی دست و پنجه نرم می کند، مهم است که از او حمایت کنید و درک کنید. در اینجا 15 مرحله و 25 نکته برای کمک به یک دوست مبتلا به بولیمیا آورده شده است:

مرحله 1: خود را آموزش دهید قبل از ارائه کمک، بسیار مهم است که خود را در مورد پرخوری عصبی آموزش دهید. علل، علائم و عوارض احتمالی مرتبط با این اختلال خوردن را درک کنید. این دانش به شما کمک می کند با همدلی به دوست خود نزدیک شوید و حمایت مناسب را ارائه دهید.

مرحله 2: علائم را بشناسید از علائم و نشانه های پرخوری عصبی آگاه باشید. اینها ممکن است شامل سفرهای مکرر به حمام بعد از غذا، شواهدی از رفتارهای پاکسازی (مثلاً استفاده از ملین)، نگرانی شدید در مورد وزن یا شکل بدن، رفتار پنهانی در اطراف غذا، و تغییرات خلقی باشد.

مرحله 3: زمان و مکان مناسب را انتخاب کنید زمان و مکان مناسبی را برای صحبت با دوست خود در مورد پرخوری عصبی پیدا کنید. حفظ حریم خصوصی و به حداقل رساندن حواس پرتی. با حساسیت، همدلی و نگرش بدون قضاوت به گفتگو بپردازید.

مرحله 4: ابراز نگرانی نگرانی خود را برای رفاه دوست خود ابراز کنید. به آنها بگویید که به سلامت آنها اهمیت می دهید و برای حمایت از آنها آماده هستید. از جملات «من» استفاده کنید تا از به نظر نرسیدن اتهامی یا تقابلی اجتناب کنید.

مرحله 5: به طور فعال گوش کنید به دوست خود فرصتی بدهید تا احساسات و تجربیات خود را به اشتراک بگذارد. با حفظ تماس چشمی، تکان دادن سر و ارائه نشانه های کلامی مبنی بر اینکه در حال مکالمه هستید، گوش دادن فعال را تمرین کنید. از قطع کردن یا ارائه راه حل های خیلی سریع خودداری کنید.

مرحله ششم: قضاوت نکنید مهم است که قضاوت نکنید و از انتقاد یا سرزنش دوست خود به دلیل اختلال خوردن خودداری کنید. به یاد داشته باشید که پرخوری عصبی یک مسئله پیچیده سلامت روان است و دوست شما به جای قضاوت به درک و حمایت نیاز دارد.

مرحله 7: کمک حرفه ای را تشویق کنید به دوست خود پیشنهاد دهید از یک درمانگر، مشاور یا دکتر متخصص در اختلالات خوردن کمک حرفه ای بخواهد. به آنها در یافتن گزینه های درمانی مناسب کمک کنید و در صورت احساس راحتی آنها را در قرار ملاقات همراهی کنید.

مرحله 8: ارائه حمایت عاطفی از دوست خود در طول مسیر بهبودی او حمایت عاطفی کنید. به آنها اجازه دهید بدانند که شما در کنار آنها هستید و هر زمان که نیاز به صحبت داشتند، مایلید به آنها گوش دهید. کلمات دلگرم کننده را ارائه دهید و نقاط قوت آنها را به آنها یادآوری کنید.

مرحله 9: از رفتارهای فعال کننده اجتناب کنید مراقب باشید که رفتارهای پرخاشگرانه دوست خود را فعال نکنید. از شرکت یا حمایت از مراسم پاکسازی آنها، روتین های ورزشی بیش از حد یا عادات غذایی محدود کننده خودداری کنید. به جای آن مکانیسم های مقابله ای سالم و شیوه های مراقبت از خود را تشویق کنید.

مرحله 10: تصویر بدنی سالم را تبلیغ کنید به دوست خود کمک کنید با تأکید بر ویژگی‌های او فراتر از ظاهر فیزیکی، تصویر بدنی مثبتی ایجاد کند. پذیرش خود و عشق به خود را با تمرکز بر استعدادها، دستاوردها و رشد شخصی آنها تشویق کنید.

مرحله 11: صبور باشید بهبودی از پرخوری عصبی زمان می‌برد و می‌تواند فرآیندی چالش برانگیز باشد. با دوست خود صبور باشید و درک کنید که ممکن است در این راه شکست هایی رخ دهد. حتی در مواقع سخت، پشتیبانی مداوم ارائه دهید.

مرحله 12: خودمراقبتی را تشویق کنید دوست خود را تشویق کنید تا فعالیت های خودمراقبتی را که سلامت جسمی و عاطفی را ارتقا می دهند، در اولویت قرار دهد. این ممکن است شامل سرگرمی‌ها، تمرین تکنیک‌های تمدد اعصاب، خواب کافی و حفظ یک سبک زندگی متعادل باشد.

مرحله 13: روابط سالم را تقویت کنید به دوست خود کمک کنید تا با دیگرانی که از سفر بهبودی او حمایت می کنند، روابط سالم ایجاد کند. آنها را تشویق کنید تا در فعالیت های اجتماعی با تأثیرات مثبت شرکت کنند و از افرادی که ممکن است رفتارهای اختلال خوردن آنها را تحریک کنند دوری کنید.

مرحله 14: به دیگران آموزش دهید آگاهی را در مورد پرخوری عصبی و تأثیر آن بر زندگی افراد افزایش دهید. دوست خود را تشویق کنید تا در صورت احساس راحتی، داستان خود را به اشتراک بگذارد، زیرا این می تواند به کاهش انگ و درک بهتر کمک کند.

مرحله 15: از خود مراقبت کنید حمایت از یک دوست مبتلا به بولیمیا می تواند از نظر عاطفی چالش برانگیز باشد، بنابراین بسیار مهم است که از سلامت خود مراقبت کنید. از دوستان قابل اعتماد، خانواده یا افراد حرفه ای حمایت بخواهید تا مطمئن شوید که منابع لازم برای ارائه پشتیبانی مداوم را دارید.

25 نکته برای کمک به یک دوست مبتلا به پرخوری عصبی:

1. یک گوش شنونده بدون قضاوت ارائه دهید.
2. از اظهار نظر در مورد ظاهر آنها خودداری کنیدوزن r.
3. آنها را تشویق کنید که به دنبال کمک حرفه ای باشند.
4. درباره منابع محلی و گزینه های درمانی بیاموزید.
5. به حریم خصوصی و محرمانه بودن آنها احترام بگذارید.
6. از بحث در مورد غذا، رژیم غذایی یا کاهش وزن در اطراف آنها خودداری کنید.
7. در طول سفر بهبودی آنها صبور باشید و درک کنید.
8. به آنها پیشنهاد دهید در صورت تمایل آنها را در قرارهای درمانی همراهی کنید.
9. به آن‌ها کمک کنید تا یک برنامه غذایی ایجاد کنند که بر تغذیه متعادل تمرکز دارد.
10. آنها را تشویق کنید تا مراقبه و شفقت به خود را تمرین کنند.
11. از افکار یا محرک های منفی حواس پرتی ایجاد کنید.
12. مراقب زبان خود باشید و از استفاده از کلمات تحریک کننده خودداری کنید.
13. از فرضیات در مورد تجربه یا احساسات خود اجتناب کنید.
14. مکانیسم‌های مقابله‌ای جایگزین برای استرس یا ناراحتی عاطفی ارائه دهید.
15. پیروزی های کوچک و نقاط عطف در بهبود آنها را جشن بگیرید.
16. راهبردهای پیشگیری از عود را با هم بیاموزید.
17. آنها را تشویق کنید تا به گروه های پشتیبانی یا انجمن های آنلاین بپیوندند.
18. فعالیت‌های سالمی را ارائه دهید که حول غذا نمی‌چرخند.
19. از علائم هشدار دهنده احتمالی برای عوارض پزشکی آگاه باشید.
20. به آنها کمک کنید افکار و باورهای تصویر منفی بدن را به چالش بکشند.
21. یک محیط امن و حمایتی برای ارتباط آزاد ایجاد کنید.
22. آنها را تشویق کنید تا احساسات خود را از طریق ژورنال یا هنر درمانی بیان کنند.
23. برای برنامه ریزی غذا و خرید مواد غذایی کمکی ارائه دهید.
24. درباره تأثیر فرهنگ رژیم غذایی و به چالش کشیدن هنجارهای اجتماعی بیاموزید.
25. به آنها یادآوری کنید که بهبودی امکان پذیر است و آنها تنها نیستند.

سه مرجع معتبر یا نام دامنه:

1. انجمن ملی اختلالات خوردن (NEDA) - NEDA یک سازمان غیرانتفاعی پیشرو است که اطلاعات، منابع و پشتیبانی را برای افراد مبتلا به اختلالات خوردن ارائه می‌کند.
2. Mayo Clinic - Mayo Clinic یک مرکز پزشکی مشهور است که اطلاعات قابل اعتمادی را در مورد موضوعات مختلف سلامت از جمله اختلالات خوردن مانند پرخوری عصبی ارائه می دهد.
3. Psychology Today - Psychology Today یک منبع قابل اعتماد برای اطلاعات مربوط به سلامت روان است، از جمله مقالات و توصیه های تخصصی در مورد اختلالات خوردن و نحوه حمایت از فرد در حال بهبودی.